Review

ในนิทรรศการศิลปะจัดวางนี้ นนทวัฒน์ นำเบญจพล พาเราติดตามการเดินทางกลับบ้านของชายหนุ่มชาวไทใหญ่ผู้มาทำงานที่เมืองไทยกว่า 6 ปี สะท้อนและต่อต้านการแตกสลายของความเป็นชุมชนโดยทุนนิยม ภายใต้การสอดแนมโดยรัฐประชาชาติ

"ฉันอยากเป็นแม่ของคนทั้งโลก" อาจฟังดูน่าขันเมื่อได้ยินจากปากอีเมลดา มาร์กอส แต่ "แม่" คือหนึ่งในภาพจำสำคัญมากที่ผู้หญิงใช้เล่นการเมืองได้ ...นภัทร มะลิกุล วิเคราะห์บทบาทแม่ที่อีเมลเลือกให้ตัวเธอเอง

ไม่บ่อยที่เราจะได้เห็น 'อาหารมลายู' ในหนัง แต่ทำไมเราจึงไม่อาจชื่นชม 'รักนะซุปซุป' ได้เต็มปาก? คาลิล พิศสุวรรณ เขียนถึงความน่าเสียดายของหนังเรื่องนี้ที่ลดทอนโอกาสที่คนนอกพื้นที่จะได้เข้าใจคุณค่าของวัฒนธรรมมลายู

มองผ่านๆ เราอาจบอกว่านี่เป็นหนังรักเจ็บปวดของเกย์วัยดึกที่พบกันช้าเกินไป แต่สำหรับ Suk Suk สิ่งที่ทำให้ใจสลายไม่ใช่การพลัดพรากเพราะสังคม แต่คือมวลทั้งหมดของชีวิตต่างหาก

มนุษย์ที่ใช้ชีวิตอย่างไร้รัก จะสามารถมี 'ชีวิต' จริงๆ ได้ไหม ใจกลางกรุงมอสโก ประเทศรัสเซีย สองผัวเมียที่ชีวิตคู่กำลังถึงกาลแตกดับ บอริส (อเล็คซี โรซิน) กับ เซนยา (มาร์ยานา สไปวัค) กำลังเดินเรื่องหย่าขาดออกจากกันเพื่อไปเริ่มชีวิตใหม่กับคนอื่น ด้วยการพยายามขายอพาร์ตเมนต์และย้ายออกอย่างถาวร ติดก็แต่ทั้งคู่ไม่อาจตกลงได้ว่าใครจะเป็นคนรับ อโลชา (มัตเวฟ...

จาก Oasis: Supersonic นภัทร มะลิกุลชวนคิดถึง "วัฒนธรรมแบบร็อกๆ" ที่ให้สิทธิ์ผู้ชายได้ห่ามโดยไม่มีใครว่า สภาวะ "เด็กชายในร่างชายหนุ่ม" เช่นนี้เกิดขึ้นในสังคมได้อย่างไร?

ด้วยไลฟ์สไตล์ที่เปลี่ยนไป ทำให้ไทจิและยามาโตะไม่มีเวลาให้ดิจิมอนคู่หูนัก ...เพียงแค่ 10 กว่านาทีแรกก็ชัดมากๆ แล้วว่า หนังภาคนี้ต้องการสื่อสารสิ่งใดกับคนดู?

เนื่องในโอกาสที่ Where We Belong ได้รับรางวัลไปถึง 6 สาขาจากชมรมวิจารณ์บันเทิง รวมถึงรางวัลใหญ่อย่างภาพยนตร์ยอดเยี่ยม "นภัทร มะลิกุล" ชอชวนคุยถึงหนังเรื่องนี้ในฐานะหมุดหมายสำคัญที่ทำให้การค้นหาตัวเองของวัยรุ่นมีความหมาย

*บทความมีเนื้อหาเปิดเผยตอนจบของซีรีส์ คงไม่เป็นการเกินเลยนัก หากเราจะยกย่องว่า Dark ซีรีส์ความยาวสามซีซั่นสัญชาติเยอรมัน คือหนึ่งในซีรีส์ที่ทะเยอทะยานด้านงานสร้างและการเล่าเรื่องอย่างที่สุด ด้วยการสร้างโครงข่ายความสัมพันธ์อันยุ่งเหยิงของตัวละครกว่าสามสิบชีวิตผ่านมิติทางพื้นที่และเวลาอันซับซ้อน จนเว็บไซต์ของซีรีส์ต้องสร้างแผนผังตระกูลของตัวละครในเรื่องไว้ให้เปิดเป็นคู่มือคอยอ่านไปดูไประหว่างที่ซีรีส์ออกฉาย (แถมผังที่ว่านี้ยังเปลี่ยนทุกซีซั่นตามความสัมพันธ์ของตัวละครอีกนะ!) สิ่งที่น่าสนใจเมื่อดูจบทั้งสามซีซั่นแล้วก็คือ ทีมงานใช้ประโยคของคนมีชื่อเสียงในอดีตเป็น ‘ฉากเปิด’ ของแต่ละซีซั่นเพื่อเป็นการเซ็ตพื้นฐานให้คนดูเข้าใจถึงธีมและสิ่งที่จะเกิดขึ้นนับจากนี้ ดังนั้น เพื่อความสะดวกในการทำความเข้าใจ ผู้เขียนจึงขอเขียนแยกแต่ละซีซั่นคร่าวๆ โดยใช้ประโยคเปิดทั้งสามเป็นเส้นแบ่งสำคัญ "ความแตกต่างระหว่างอดีต ปัจจุบัน และอนาคต เป็นเพียงสิ่งลวงตาที่คงอยู่อย่างดื้อดึง" -...

“ฉันยังจำวันแรกที่เราพบกันได้ดี คุณมองมาที่ฉันและทุกอย่างก็กระจ่างชัด... ชีวิตในตอนนั้นแสนเรียบง่าย ราวกับว่าไม่อาจมีปัญหาใดย่างกรายเข้ามาในหุบเขาของเราได้เลย” หญิงสาวหวนระลึกถึงความหลังขณะสนทนากับสามีของเธอระหว่างมื้ออาหาร พร้อมกับถ้อยคำแผ่วเบาของเธอนั้นเองที่เราเห็นภาพของชายหนุ่มคนหนึ่งขับมอเตอร์ไซค์ไปบนถนนดินแคบๆ กลางทุ่งหญ้าเขียวขจี ก่อนจะตัดสลับไปยังภาพของหญิงสาวคนเดิมกำลังยืนขวยเขินอยู่ในผับประจำเมืองต่อหน้าผู้ชายคนนั้น...ที่ในกาลต่อมาจะกลายมาเป็นคู่แท้ผู้กำลังนั่งอยู่อีกฟากหนึ่งของโต๊ะอาหารในตอนนี้ โดยไม่ผิดเพี้ยน นี่คือสไตล์ที่เราคุ้นชินจากภาพยนตร์ของเทอร์เรนซ์ มาลิค ผู้กำกับชาวอเมริกันที่สร้างความฉงนฉงายให้กับผู้ชมมาอย่างยาวนาน ด้วยวอยซ์โอเวอร์พร่ำเพ้อล่องลอยอยู่เหนือภาพมุมกว้างที่ลื่นไหลสลับไปมาระหว่างผู้คน ทิวทัศน์ โลกธรรมชาติงามวิไล (และในบางครั้งก็ออกนอกจักรวาล!) การปะติดปะต่อกันของภาพ เสียง และถ้อยคำข้ามพื้นที่และกาลเวลาอย่างเป็นอิสระในหนังของมาลิคนั้น บางครั้งก็สุดแสนสะเปะสะปะจนทำคนดูเลิกล้มความตั้งใจที่จะทำความเข้าใจไปอย่างน่าเสียดาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหนังชุด...