In the Mood For Love

กรุ่นไอร้อนจากหม้อซุปพวยพุ่งขึ้นหยอกเย้าดวงไฟท่ามกลางสลัวมืดในซอกหลืบของอาคารเก่าทรุดยุค 60 ...‘เขา’ และ ‘เธอ’ ผู้ที่บังเอิญเช่าห้องติดกัน คือลูกค้าขาประจำที่มักพาตัวเองมาฝากท้องกับร้านบะหมี่เกี๊ยวแห่งนี้ เขาแต่งกายด้วยชุดสูทภูมิฐานเข้มขรึมเหมือนเพิ่งได้หลุดออกจากวัฏจักรการทำงานอันเหนื่อยหนัก ส่วนเธอสวมใส่กี่เพ้าเข้ารูปสีสวยสดราวกับต้องการเป็นจุดสนใจให้คนรอบข้างเหลียวมอง จึงไม่น่าแปลกที่ระหว่างการเดินสวนกันในตรอกบันไดเล็กแคบ เขาจะลอบมองเธอ ขณะที่เธอก็ลอบมองเขาเช่นกัน - แววตาของสองหนุ่มสาวที่ล้วนถูก ‘คู่ชีวิต’ ของตนทำตัวเหินห่าง ฉายประกายความเจ็บปวดโหยไห้ออกมาไม่ต่างกัน และสายตาที่คอยจดจ้องด้วยความห่วงใยอยู่เสมอ ก็นำทั้งคู่ไปสู่สัมพันธ์ครั้งใหม่ที่ดูจะซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ ในแต่ละคืนวันที่ผันผ่าน...

“นี่คือหนังที่ทำยากที่สุดในชีวิตผม” หว่องกาไวเขียนถึง In the Mood For Love ตอนหนังเปิดตัวที่คานส์ 20 ปีก่อน และต่อไปนี้คือคำบอกเล่าของเขาถึงความเป็นมา

ในตอนจบของ Paris, Texas หนังเหงาสวยสดงดงามของ วิม เวนเดอร์ส เราเห็น “เทรวิส” พระเอกขี้เหงายืนอยู่เดียวดายในที่จอดรถว่างเปล่าซึ่งอาบไปด้วยแสงสีเขียวจัด ตาของเขาจ้องมองขึ้นไปยังหน้าต่างห้องพักที่เปิดไฟสว่าง บนนั้นมีเมียกับลูกและความรักความอบอุ่น – สิ่งที่คนอย่างเขาได้แค่ปลีกตัวยืนมองอยู่ห่างๆ เพราะรู้ตัวดีว่าไม่มีวันครอบครองมันได้ แสงสีเขียวจากไฟนีออน เป็นสัญลักษณ์และภาพจำของ “คนเหงาในเมืองใหญ่” ได้อย่างไร และถูกใช้แบบไหนบ้างในหนัง ...Film...