หนังคลาสสิก

...สำหรับอาลีกับเอมมี่ พวกเขาต่างต้องดิ้นรนอย่างยากลำบากอยู่ในข้อจำกัดของตน การมีกันและกันของพวกเขาไม่ใช่รักทำให้พวกเขามีเสรีภาพ แต่รักทำให้พวกเขาได้เงยหน้าขึ้นมาหายใจเอาอากาศสดใหม่ของชีวิตสักเฮือกหนึ่ง

'หนังภาษาไต้หวัน' เป็นหนึ่งในหนังกระแสหลักของไต้หวันยุคตั้งแต่หลังสงครามโลก ยืนหยัดข้ามเวลาตลอดช่วงของกฎอัยการศึกและจบสิ้นลงในปลายทศวรรษ 1970 ว่ากันว่าในช่วงเวลานั้นมีหนังถูกสร้างออกมาราวหนึ่งพันเรื่อง หนังเหล่านี้มีทุกขนบ เรียกว่าเป็นอุตสาหกรรมย่อม ๆ ในประเทศเลยก็ว่าได้โดยไม่ใช่หนังที่ถูกสนับสนุนจากรัฐ

เมื่อถึงที่สุดแล้ว ความพยายามช่วยโรงสกาลาให้รอดจากการถูกทุบคือสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ สุดท้ายก็คงไม่มีอะไรดีไปกว่าการย้อนกลับไปหา content ที่เคยอยู่ในนั้น ว่าครั้งหนึ่งเคยเป็นเหมือนสื่อกลางให้ที่ตรงนั้นเกิดความทรงจำร่วมกับคนทุกรุ่น ซึ่งก็คือประดาหนังที่เคยผ่านจอฉายของโรงในละแวกนี้ อันที่จริงหนัง La Boum (1980, โคล้ด ปีโนโต) ก็ไม่เคยฉายสกาลา แต่ไปเข้าโรงสยาม ซึ่งกว่าจะได้ฉายจริงก็ล่วงเข้าปีพ.ศ. 2525 (ค.ศ. 1982) โดยในช่วงเดียวกันที่ฝรั่งเศสเขาดูภาคสองไปเรียบร้อยแล้ว...

หนังของไฉ้หมิงเลี่ยงให้ความสำคัญกับความแปลกแยกและโดดเดี่ยวของคนเมือง แม้ Goodbye, Dragon Inn (2003) จะจับจ้องไปยังพื้นที่เพียงแห่งเดียวคือ ‘โรงหนังที่กำลังจะปิดตัวลง’ แต่คุณลักษณะของความเป็นเมืองก็ยังคงปรากฏให้เห็นเช่นกัน