Terrence Malick

“ฉันยังจำวันแรกที่เราพบกันได้ดี คุณมองมาที่ฉันและทุกอย่างก็กระจ่างชัด... ชีวิตในตอนนั้นแสนเรียบง่าย ราวกับว่าไม่อาจมีปัญหาใดย่างกรายเข้ามาในหุบเขาของเราได้เลย” หญิงสาวหวนระลึกถึงความหลังขณะสนทนากับสามีของเธอระหว่างมื้ออาหาร พร้อมกับถ้อยคำแผ่วเบาของเธอนั้นเองที่เราเห็นภาพของชายหนุ่มคนหนึ่งขับมอเตอร์ไซค์ไปบนถนนดินแคบๆ กลางทุ่งหญ้าเขียวขจี ก่อนจะตัดสลับไปยังภาพของหญิงสาวคนเดิมกำลังยืนขวยเขินอยู่ในผับประจำเมืองต่อหน้าผู้ชายคนนั้น...ที่ในกาลต่อมาจะกลายมาเป็นคู่แท้ผู้กำลังนั่งอยู่อีกฟากหนึ่งของโต๊ะอาหารในตอนนี้ โดยไม่ผิดเพี้ยน นี่คือสไตล์ที่เราคุ้นชินจากภาพยนตร์ของเทอร์เรนซ์ มาลิค ผู้กำกับชาวอเมริกันที่สร้างความฉงนฉงายให้กับผู้ชมมาอย่างยาวนาน ด้วยวอยซ์โอเวอร์พร่ำเพ้อล่องลอยอยู่เหนือภาพมุมกว้างที่ลื่นไหลสลับไปมาระหว่างผู้คน ทิวทัศน์ โลกธรรมชาติงามวิไล (และในบางครั้งก็ออกนอกจักรวาล!) การปะติดปะต่อกันของภาพ เสียง และถ้อยคำข้ามพื้นที่และกาลเวลาอย่างเป็นอิสระในหนังของมาลิคนั้น บางครั้งก็สุดแสนสะเปะสะปะจนทำคนดูเลิกล้มความตั้งใจที่จะทำความเข้าใจไปอย่างน่าเสียดาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหนังชุด...