มีการเปิดเผยเนื้อหาของภาพยนตร์

เรื่องของหมอฟัน กับ หัวหน้าฮง ในหมู่บ้านชายทะเลเล็กๆ ได้ฉายภาพชีวิตดีๆ ที่ต่างจังหวัดของสังคมเกาหลีใต้ ซึ่งจะจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่มีข้อมูล ในที่นี่ขอข้ามความโรแมนติกที่วางอยู่บนบังเอิญจนน่ารำคาญออกไป

ภาพชนบทอย่างกงจินดู งดงามและผู้คนมีความสุข ขณะเดียวกันก็เล่าปมความทุกข์ของแต่ละครอบครัวที่ไม่ทำให้เห็นว่า คนในกงจินเป็นเทวดาที่อยู่บนสรวงสวรรค์เสียทีเดียว

เราจะเห็นว่า สิ่งที่แฝงอยู่คือ ในกงจิน พวกเขาไม่ได้อยู่เฉยๆ หรืองอมืองอตีนแล้วมีความสุข แต่อยู่บนฐานที่เขาทำมาหากิน บนฐานค่าแรงและรายได้ที่ไม่ย่ำแย่จนเกินไป

EP แรกเปิดตัวมาด้วย การที่นางเอกต้องไปทำงานนั่งลอกเครื่องในปลาหมึกนี่แหละ ค่าแรงขั้นต่ำ เกาหลีใต้ ชั่วโมงละ 8,720 วอน เทียบได้ประมาณ 247.91 บาท เธอไปนั่งทำอยู่ 3 ชั่วโมง กับแก๊งยายๆ ก็คูณ 3 กันไป 

ถ้าเทียบกับบ้านเราที่มักคิดเป็นรายวัน ดันไม่เท่ากันในแต่ละจังหวัด (ตอนค่าแรง 300 นั่นเท่ากันทุกจังหวัด) ปี 2563 ชลบุรีที่ค่าแรงสูงที่สุดที่ 336 บาท ขณะที่กรุงเทพฯและปริมณฑล อยู่ที่ 331 บาทต่อวัน 

กลับไปที่กงจิน กาแฟอเมริกาโน่ในร้านกาแฟท้องถิ่นอยู่ที่แก้วละ 4,000 วอน (113.78 บาท) 

นอกจากตัวละครจะมีอาชีพอย่างแม่ค้าร้านอาหารจีน ร้านปลาดิบ-อาหารทะเล ร้านขายของชำ-วัสดุก่อสร้างแล้ว พระเอกก็เป็นคนที่มีความสามารถสารพัดที่ได้รับการอบรมจนได้ใบประกอบวิชาชีพหลายใบ ตัวพระเอกใครๆ ก็เรียกว่า หัวหน้าฮง รับช่วยเหลือคนในหมู่บ้านแต่ไม่ได้ด้วยน้ำใจล้วนๆ แต่แลกมากับค่าแรงที่เขาคิดจากค่าต่ำเป็นรายชั่วโมง

ขณะที่หมอฟัน หลังจากที่ไปสร้างปัญหากับขาใหญ่ในวงการทันตแพทย์ที่โซล พร้อมกับการหว่านล้อมของเจ้าของร้านปลาดิบ (ที่เป็นทั้งเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ให้เช่า พร้อมกับ การเป็นหัวหน้าชุมชน (ท่งจัง) ไปด้วย) ทำให้เธอคำนวณแล้วว่าในชุมชนที่ไม่มีร้านหมอฟัน แต่มีคนแก่ไม่น้อย น่าจะกลายเป็นแหล่งทำเงินให้เธอได้

เงินและโอกาสความเป็นไปได้ทางธุรกิจ จึงเป็นเงื่อนไขหนึ่งที่ผลักให้เธอมายังกงจิน

ผัวของหัวหน้าชุมชน มีตำแหน่งเป็น “ดงจัง” ที่ถือว่าเป็นหน่วยท้องถิ่นขนาดเล็กที่สุดที่มีสำนักงานเป็นของตัวเอง ถ้าจะพอเทียบก็อาจจะประมาณนายกอบต.จะได้ไหมหว่า เพราะในเรื่องกับข้อมูลที่อ่านมาไม่บอกว่าเป็น นักการเมืองหรือข้าราชการประจำ (คือถ้าเป็นข้าราชการประจำก็อารมณ์ ปลัดอบต.)

ขณะที่ท่งจัง ใหญ่กว่าหัวหน้าฮง แถมยังมีเงินเดือนราว 300,000 วอน (8-9 พันบาท) และได้ค่าเบี้ยเลี้ยงประชุมครั้งละ 20,000 วอน หรือราวๆ 5-6 ร้อยบาท) 

ส่วนหัวหน้าฮง (ฮงพันจัง) โดยชื่อแล้ว “หัวหน้า” เป็นตำแหน่งที่ดูแลพื้นที่หมู่บ้านขนาดเล็ก ตำแหน่งนี้ไม่มีเงินเดือน แต่มีเบี้ยเลี้ยงปีละประมาณ 50,000 วอน หรือประมาณ 1,500 บาท (ได้รับช่วงตรุษจีน และช่วงวันหยุดชูซอกอะไรซักอย่าง) และอาจมีค่าเบี้ยในการจัดการขยะเพิ่มให้อีกนิดหน่อยว่ากันว่าบางพื้นที่ก็ยกเลิกไปแล้ว สามตำแหน่งเป็นตัวแทนของผู้นำพื้นที่ที่มีบทบาทดูแลพื้นที่และความเป็นอยู่ของผู้คน

ในกงจินมีเรื่องลี้ลับอยู่ 3 เรื่อง หนึ่งในนั้นมีอยู่ว่า มีคนถูกลอตเตอรี่มูลค่า 1,400 ล้านวอน (ประมาณ 39 ล้านบาทโดยประมาณ) ที่ลี้ลับก็เพราะไม่มีใครรู้ ต่างจากบ้านเราที่การถูกหวยไม่ใช่เรื่องส่วนบุคคล ท้ายเรื่องก็ได้เฉลยให้เห็นว่าใครที่ได้เงินก้อนโตนี้ไป 

ส่วนเรื่องที่ 2 คือ สาเหตุการหย่าร้างของดงจัง และเจ้าของร้านปลาดิบที่อาจดูไม่สำคัญอะไร แต่ในความสัมพันธ์นี้มันได้สะท้อนให้เห็นถึง การต่อรองกันทั้งความสัมพันธ์ส่วนตัวระหว่าง(อดีต)สามีและภรรยา กับ เขาทั้งสองในฐานะผู้นำชาวบ้าน และบางครั้งหัวหน้าฮงก็เข้าไปช่วยเรียกร้องร่วมกับเจ้าของร้านปลาดิบด้วย

เรื่องสุดท้าย คือ ความลี้ลับว่า ก่อนหน้าที่หัวหน้าฮงจะโซซัดโซเซกลับมากงจิน เขาไปทำอะไรมา เรื่องถูกเฉลยว่า เขาเคยอยู่กับเงินมหาศาล เพราะนั่งอยู่ในใจกลางของตลาดทุนนิยม นั่นคือ การทำงานในบริษัทในตลาดหลักทรัพย์ที่ทำการบริหารกองทุนและคำแนะนำทางการเงิน จนเกิดวิกฤติเศรษฐกิจ และอุบัติเหตุทางชีวิตจนเขาเชื่อว่า เขาได้ทำลายชีวิตบางคนไป เขาถึงนึกย้อนถึงคำสาปในชีวิตของเขากลับมาอีกครั้งว่า เพราะเขาเองที่เป็นต้นเหตุ ดังนั้น เขาจึงไม่คู่ควรเลยที่จะมีความสุขในชีวิต

พื้นที่อีกส่วนหนึ่งที่ซ่อนอยู่กับสังคมเกาหลีใต้ก็คือ ดินแดนในอุดมคติอย่างอเมริกา มีอย่างน้อย 1 ครอบครัวที่ส่งลูกหลานไปเรียนต่อและใช้ชีวิตที่อเมริกา คือ หลานของยายกัมรี (ไม่แน่ใจว่าบ้านไหนอีกบ้านที่มีคนไปอยู่อเมริกาเหมือนกัน) เมื่อเทียบแล้ว 3 พื้นที่อย่างอเมริกา โซล และกงจิน ถือเป็นภาพตัวแทนไตรภูมิของคนเกาหลีใต้เลยก็ว่าได้

อย่างไรก็ตาม สำหรับคนที่ไม่ชอบสุงสิงกับใคร อาจใช้ชีวิตอยู่ในชนบทได้ไม่สะดวกนัก เพราะคนรอบตัวคุณอาจจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตคุณผ่านการก้าวข้ามเส้นส่วนตัว รวมถึงเมื่อมีกิจกรรมที่ต้องทำร่วมกันในวันหยุด เช่นการนัดกันทำความสะอาด หรือการนัดประชุมชุมชน

กงจิน ได้กลายเป็นจุดหมายของสื่อมวลชน เมื่อโปรดิวเซอร์จากโซลเข้ามาค้นพบความเป็นหมู่บ้านชนบทเรียบง่าย กงจินได้ถูกทำให้เป็นสินค้า เช่นเดียวกับที่ Hometown Cha-Cha-Cha สร้างภาพชนบทริมทะเลอย่าง “กงจิน” ขึ้นมา

ถึงตอนนี้หลายคนอาจรู้แล้วว่า “กงจิน” ในซีรีย์นี้ ไม่มีอยู่จริง

ดู Hometown Cha-Cha-Cha ได้ที่ Netflix